1. Partycje.

Każdy dysk twardy może zostać podzielony na partycje. Każda partycje stanowi osobną część, tak jakby była osobnym dyskiem. Idea polega na tym, że chcąc mieć dwa systemy operacyjne na jednym dysku możesz stworzyć odpowiednie partycje. Każdy z systemów będzie wykorzystywał swoją część na własny sposób, inne nie będą go interesować. Dzięki temu kilka systemów operacyjnych może koegzystować na jednym dysku.

Dyskietki nie posiadają partycji, nie istnieje taka potrzeba - ze względu na ich niewielką pojemność. CD-ROM-y zazwyczaj nie są dzielone ponieważ łatwiej używać ich jako jedną całość, rzadko kiedy zdarza się potrzeba umieszczenia na nich kilku systemów operacyjnych.



2. Partycje rozszerzone i logiczne.

Oryginalny schemat partycjonowania szybko okazał się niewystarczający. Wielu ludzi chciało mieć więcej niż cztery systemy operacyjne na jednym dysku (Linux, MS-DOS, OS/2, Minix, FreeBSD, NetBSD, Windows/NT, itp.), również część ludzi chciała rozmieścić jeden system na kilku partycjach. Dla przykładu: w Linuksie swap ze względu wydajności umieszcza się na osobnej partycji (więcej poniżej).

Aby ominąć te ograniczenia wymyślono partycje rozszerzone. Trik ten umożliwia dzielenie podstawowej partycji na podpartycje. Podstawowa partycja, która jest podzielona nazywa się partycją rozszerzoną; podpartycja nazywa się partycją logiczną . Zachowują się [1] jak zwykłe partycje, ale tworzone są w odmienny sposób. Nie istnieje różnica w prędkości.

Struktura partycji mogłaby wyglądać następująco Figure 4-2. Dysk podzielony jest na trzy partycje podstawowe, druga partycja jest podzielona na dwa dyski logiczne. Część dysku nie jest podzielona. Dysk oraz każda z partycji posiada rekord ładujący.



3. Typ partycji.

Tablica partycji zawiera, dla każdej, bajt oznaczający typ partycji. Ma to na celu zidentyfikowanie systemu używającego danej partycji, lub celu użycia. Celem było utrudnienie sytuacji, w której dwa systemy operacyjne używałyby tej samej partycji. Jednak, w rzeczywistości wiele systemów nie interesuje się zawartością tegoż bajtu (Linux ma go w nosie). Co gorzej, niektóre z nich interpretują go niepoprawnie - DR-DOS ignoruje najbardziej znaczący bit tegoż bajtu, przy czym inne systemy tego nie robią.

Nie istnieje standard zawierający informacje o dokładnym znaczeniu poszczególnych wartości, część z powszechnie akceptowanych zawarta jest w Table 4-1. Tą samą listą posługuje się program fdisk.